Książki, niekoniecznie do szuflady. Autor póki co bliżej nieznany.

„Zgromadziło się ich naprawdę wielu i każdy z nich chciał osobiście stanąć przed majestatem władzy, jakby posiadał inny, wyjątkowy problem, a przecież wszystkie z nich, były bez wyjątku takie same:

-Czego od nas chcecie? – zapytał jeden z zarządców

-Nie możemy od tak zmienić fundamentów naszej religii!

-Więc, co mamy według was zrobić?- Zapytał dyplomatycznie, obejmując swoim badawczym spojrzeniem całe zgromadzenie

-Zmienić prawo! – odpowiedzieli jednogłośnie

-Nie ma takiej opcji. – przebrzmiał zdecydowanym tonem

-Bóg nas pokarze… I was też! – momentalnie rozległ się wielki lament

-Uspokójcie się! Nikt tu nie będzie nikogo osądzał…

-Powiesz co innego jak nadejdą gorsze czasy!

Stojący na czele prawa Jerg, skupił się na najsłabszym ogniwie manifestacji, a następnie, w celu osłabienia jej widmowej, szybko umacniającej się, mocno rzutującej na lokalną pozycję struktury, zwrócił się do jej najbardziej wątpliwych członków. Niestety nie udało mu się. Jego próby wpłynięcia na najmłodszych ludzi, zakończyły się równie szybko co preludium, rozpoczynające kryzys, zwany inaczej buntem dogmatów” – fragment „Pierwszych kronik polodowcowych” pióra Vasol’a Godrigera

-Głupi śnieg! – Skarżył się pod nosem Peri

-Nie jest tak źle. – Odpowiedział wyraźnie zadowolony z siebie Izmar

-Z twoim słuchem na pewno nie jest… – odpowiedział Period, z lekką mieszanką zaskoczenia i podziwu

-To dlatego, że nie unikam wychodzenia na zewnątrz. –powiedział rozkoszując się delikatnymi dźwiękami otoczenia, głównie szumem z pobliskich lasów

-Też mi się podoba ta cisza… - pomyślał powoli odpływając razem z nim

Byli w tamtym momencie szczęśliwi, wystarczająco by wyglądać nierealistycznie dla tych wszystkich, znajdujących się w większej odległości ludzi. Zwinnie poruszające się i coraz bardziej zrelaksowane ciała przypominały im wręcz przywidzenia senne, twory które nie mają z tym światem absolutnie nic wspólnego, no może po za olbrzymim ubraniem, które cienko pokrywają drobinki śniegu, gdzieniegdzie uwydatniające wierzchni oraz bezbarwny materiał kurtki:

-Łał!!! Grube duchy z łopatą! – Pomyślał jakiś młody dzieciak, przyglądając się z daleka ledwie widocznym konturom
Po chwili dostrzegł też inna, zmierzającą w kierunku wielkiej maszyny, zapatrzoną w ziemię postać:

-To duch może się przestraszyć człowieka??? – wybałuszył oczy po czym dodał „Nie uwierzą mi!”

Był wyraźnie podniecony, chciał od razu podzielić się swoim odkryciem z resztą grupy, niestety jeszcze nie mógł. Do końca pracy pozostały jakieś dwie godziny, tak przynajmniej twierdził jego opiekun.
Tymczasem wyraźnie rozczarowany Period, po szybkim przywołaniu go do rzeczywistości, powiedział:

-Zawsze tak jest! Jak tylko ktoś poczuje, że unosisz się centymetr nad ziemią, podetnie ci skrzydła i zapomni, że ochłap wolności ludziom nie wystarcza…

-Te naturalne potrzeby uciekają gdzieś w objęciach strachu. Przeżywamy każdego dnia to samo. Patrzymy jak różne wcielenia śmierci odbierają nam bliskich, czasami nawet tożsamość. – odpowiedział spokojnie, jak gdyby nie żył, jakby przed chwilą ten wielki humanoid na niego nie nawrzeszczał

-A propos rutyny. Mogliby nas w końcu przydzielić do jakiegoś innego zadania. Mam serdecznie dość ciągłego odśnieżania dojścia do tej maszyny. Jak tak dalej pójdzie, nasze życie skróci się do jednego dnia… -słowo „maszyna” zostało wypowiedziane jakoś inaczej, szybciej jak gdyby parzyło jego język i chciał je natychmiast wypluć

-I tak za niedługo umrę, więc nie zrobi mi to większej różnicy. Po za tym lubię rutynę, niespodzianki pojawiają się rzadziej i wszystko co złe szybciej mija.

-Żeby pochwalać marnowanie własnego czasu? Jego poglądy to jakaś kpina… – pomyślał, nie pozwalając by mimika zdradziła jego zdanie na ten temat - Do czterdziestki brakuje ci jeszcze dziewięć lat.

-W ogóle nie uwzględniasz wypadków i chorób? – lekko zaśmiał się, przymrużając swoje świecące oczy

-Jesteś zdrowy i pracujesz na względnie bezpiecznym stanowisku… I tak, uprzedzając twoje słowa, wcale nie wyglądasz, jakbyś miał chorobę.

-Blada skóra, wypadające włosy i w końcu strzelające jak broń palna stawy… -popatrzył na niego z wyraźnym rozbawieniem

-Jeszcze nie słyszałem, żeby takie dolegliwości kogoś zabiły.

-Usłyszysz, będę pierwszy…

-Czemu jesteś tego taki pewny?

-Bo jestem tak zahartowany, że nie da się mnie gnębić. Między innymi dlatego stałem się bezużyteczny. – było jasne, że w tym momencie zaczął swoją niewątpliwie długą wypowiedź na własny temat

-Dla kogo? Hmm… Raczej czego. – głośno pomyślał, ale nic nie powiedział, postanowił to wydedukować

-Bawił się moim kosztem przez tyle lat i pewnie myślał, że do końca swoich dni będę jego zabawką. – uśmiechnął się beznamiętnie

-Ciągle nie wystarczało mu cierpienia. Najpierw zabrał mi rodziców, później rodzeństwo, jeszcze później żonę i dzieci, a na końcu pięć, spędzonych na żałobie lat.
Period nie przerywał mu, nawet mimo świadomości, że wspomniany brat żyje i ma się nie najgorzej.

-Coś jeszcze dodasz? – zapytał dwudziestoczterolatek

-Nie… – Kręcąc głową przeciągnął kilkukrotnie pierwszy wyraz, po czym w odpowiedzi na jego pytające spojrzenie dodał obojętnym tonem „Skończyłem”

-Dlaczego powiedziałeś, że twoje rodzeństwo nie żyje? Przecież nie miałeś tylko czterech sióstr i brata.

-Miałem… - spojrzał mu prosto w oczy, po czym obdarł go z pewności i wybił z rytmu

-W takim razie… - powiedział wyraźnie zakłopotany Period

-To jest moja dalsza rodzina. – dokończył za niego

-Wasz wygląd… - podrapał się po głowie, po czym dodał „jesteście podobni”

-Tak, dlatego przez całe swoje życie nie wyprowadzałem nikogo z błędu.

-Tylko brodą się różnią. Jego jest rzadsza i odrobinę grubsza. – pomyślał, zestawiając ze sobą dwa obrazy smukłych mężczyzn, Izmara i Galdona

-To teraz moja kolej… Jak myślisz, za ile umrzesz? – zapytał z subtelnością dziecka i jego wiedzą wiedzom na temat eufemizmów

-Jesteś jedną osobą która mówi w ten sposób. – powiedział wskazując ręką na całą okolicę

-I tak pewnie pozostanie. – lekko uśmiechnął się odsłaniając zęby i robiąc tym samym, chyba najbardziej paskudną minę jaką potrafi, autoparodię tożsamości

-No dobra… Daje sobie kilka lat i to nie dlatego, że; moi rodzice są od kilkunastu martwi, nie mam z nimi wspomnień, nie założyłem rodziny i mieszkam z humanoidami… – gdy skończył wyliczać zrobił dłuższą pauzę, po której dodał „ Oceniam inaczej, bo nie wplątuję do szacunków filozofii”

-Życzysz mi długowieczności, a samemu sobie już nie? – zapytał jakby kierowany chęcią wykolejenia jego spójności

-Nie masz jeszcze trzydziestu pięciu lat, a nawet jakbyś miał, to biorąc pod uwagę racjonalny optymizm, mógłbyś przeżyć jeszcze z cztery. Ergo, nawet w najmniejszym stopniu nie oceniam twojego przeświadczenia intencjonalnie.

-A co w takim razie z tobą? – Zapytał przyglądając się z uwagą długim, ciemnym włosom osadzonym na jasnookiej twarzy i dobrze zbudowanym ciele

-Jeśli jego twarz uderzy nieobrobione drewno, a przebity drzazgami policzek zacznie obficie krwawić, kto cię obroni przed złamaniem prawa areny? Po za tym on się jeszcze przyda, wystarczy tylko potraktować go szantażem i cierpliwie czekać, aż coś głupiego wymyśli. –podpowiedziała logika

-Chyba nie chcesz, by w tym domu, również twoja prywatność została zagrożona… – wycedził z trudem panując nad gniewem

Świeżo zaczerwieniona twarz na nowo pobladła. Natychmiastowo zrozumiał pięknie sformułowany szantaż i powiedział, prawie jąkając się:

-Nie wspominaj o tym…

W pomieszczeniu zrobiło się jakby chłodniej. Przestały latać kropelki śliny, które wznosił płucami Olozow i zmieniła się atmosfera, stała się nieco bardziej przyziemna.

-Możesz więcej tego nie robić? – żałośnie poprosił jego wielkie stopy

W swym absurdalnym strachu przypominał kalekę, najbardziej karanego, wydawanego na śmierć przez tandem natury i wydajności, osławionego nieszczęściem i biedą człowieka, nieświadomie będącego wzorem, dla nie mającego choćby połowy jego doświadczenia Olozowa, odbicia, którego iluzję rozprasza doświadczenie, fałszu, który powoduje nieufność i który wszędzie widzi nieufność, oraz czegoś niezrozumiałego:

-Zawsze taki był? – zapytała zaraz po wyjściu na zewnątrz

-Tak. –odpowiedział spoglądając na drzwi

-Ja jestem tutaj… - podkreśliła intonacją

-Wydawało mi się, że ich nie domknąłem. – odpowiedział na pozór beznamiętnie, po czym ją uciszył

Gdy gwar miasta, wpierany odległością, zaczął ich skutecznie zagłuszać, wznowili przerwaną na chwilę rozmowę:

-Dlaczego wybrałeś tamto miejsce? – Zapytała lekko zmieszana, jakby wciąż pod wpływem Olozowa

-Wisiał mi przysługę. – powiedział nie wspominając o drugim powodzie

-Niektórzy zrobią to bezinteresownie! – zżymnęła się

-Mogłem wcześniej ci o tym powiedzieć. – świeżo zdominowany gniew ustąpił a na twarzy pojawiła się skrucha

-Mogłeś... a także będziesz mógł. – w tonie jej wypowiedzi nadal czuć było złość

-Pamiętasz jeszcze swoje pytanie?

-Tak. Wytłumacz mi w końcu, dlaczego przerwałeś naszą rozmowę.

-… On podsłuchuje no i wysnuwa absurdalne wnioski. Czasem oskarża mnie o różne rzeczy… Oczywiście nie wprost. – jego twarz pokazała tyle wyrazistych emocji, co ćwiczący przełomowe sceny aktor.

-Chciałam po prostu powiedzieć, że to niebezpieczne. Nie mogę już patrzeć na tą galopującą śmiertelność. – Wystarczyły ledwie dwa proste zdania, by gromadzące się w powietrzu napięcie gwałtownie ustało.

Po długim powolnym, przypominającym przyciągane grawitacyjnie płatków śniegu, lekko kołyszącym się opadaniu, prawie dotknął ziemi. Węglowy pył, bo o nim oczywiście mowa, zatrzymał się na ubraniach i skórze, doprowadzając Perioda do wściekłości:

-Może zejdziemy? – powiedział ze skwaszoną miną

-Zaczekaj! Piec lubi sadź…- Uśmiechnęła się jakby zadowolona z siebie, że dobrała odpowiednie przysłowie do sytuacji i wydłużyła swoją zachciankę, jego utrzymującą się mękę

Był także lekko zdziwiony. Nie podejrzewał, że ktoś, nawet złośliwe, może chcieć tu zostać. Gdyby jednak wiedział, że wczoraj wychyliła trochę środków odurzających i rozumiał, jak one wpływają na człowieka, nie zdziwiłby się, zszedłby od razu z dachu i pomaszerował w stronę swojego niskiego, dzielonego z innymi humanoidami, dzielnie znoszącego trudy, zadrapanego i lubianego blaszaka:

-Jakim cudem, to ci nie przeszkadza? –wskazał palcem w górę, na wysoko zawieszone w powietrzu, węglowe drobiny

-Bo nie angażuje mnie tak bardzo jak siedzenie. – zachichotała nie do końca rozumiejąc dlaczego

-Co to były za środki? I skąd je miałaś? – Zapytał z prędkością błyskawicy

-Środek… Alkohol. To trochę dłuższa historia… – ułożyła oczy jakby próbowała coś sobie przypomnieć

-Wystarczy mi skrót, taki bez imion i tłumaczenia waszej relacji.

-Ehh… Od zawsze przytłacza cię świat. Uważasz go za wielki, a w cale taki nie jest. – zaśmiała się dużo głośniej niż przedtem

-Wystarczy „wypominania”. – odpowiedział stanowczym, niskim, odcinającym ją od tematu głosem

-No dobrze. – odpowiedziała pokornie

Nastąpiła chwila przerwy, podczas której dziewczyna spostrzegła, że jej oczy zatrzymały się na manualnym nawyku chłopaka, szybkim stukaniu o siebie palcami, mocno przypominającym jednodźwiękowy kaprys:

-Koleżanki zaproponowały mi taką formę pocieszenia. Mocno doraźna jak widzę…

-Czyżby znowu naszły ją te myśl? – zapytał wewnątrz siebie

Na te prosto sformułowane pytanie, mimo, że dość trudne w odpowiedzi, wcale nie musiał długo czekać, w zasadzie to wogóle:

-Wiesz o czym mówię… - jej wzrok momentalnie zapikował w kierunku ciemności

Nie odpowiedział, nie musiał. Wszystko wyraziły za niego, jego wielkie, twarde ręce, jednym długim, ostrożnym spoczęciem na jej delikatnych, zakrytych krótkim futrem, wąskich ramionach:

-Chyba tylko szpital ma takie zapasy… - powiedział cicho do siebie

-Masz na myśli co innego. – odpowiedziała patrząc gdzieś w dal

Nie sądził, że to usłyszy, więc skarcił się w myślach za brak rozwagi.

-Możemy już zejść. – obojętnie zaproponowała

-To chodźmy! – powiedział lekko uradowany

Złapała go za prawą rękę, a on czując na własnej dłoni miękką, grubą rękawiczkę, oraz widząc wyprzedzający go, na wysokości szyi oddech smoka, drugą, tymczasowo odsłoniętą, tłustą oraz dominującą łapą, otworzył kwadratowy, leżący pod dużymi stopami, blaszany właz:

-Idź pierwszy!

-Na pewno? – nieco przeciągle popatrzył na jej okrycie dłoni

-Tak. – kiwnęła głową, po czym chwilę później dodała „W razie czego mnie złapiesz”

-Taa… Jak spadnie, powie co innego – pomyślał, jednocześnie powoli stawiając stopę na najwyższym szczeblu drabiny

-Ciężkie. –stwierdziła zamykając z trzaskiem właz

-Ciszej! Chcecie jakichś ludzi tu zgromadzić?! – powiedział szeptem, blady jak trup Olozow

-Nikt ci tu rabanu nie zrobi. – odpowiedział spokojnie Period

-Słyszałeś o dzieciach? - zapytał konspiracyjnym tonem

-One nie miały pozwolenie rodziców. - przewróciła oczami i zapytała w duchu dlaczego, dlaczego akurat ten dom

-Nie bądź sypki! – odpowiedział zirytowany Period

-Wcale nie czuję się lepiej!

Gdy w tle rozlegała się niepotrzebna dyskusja. Dwudziestoczterolatek tracił cierpliwość, czuł się coraz gorzej, z każdą kolejną sekundą nabierał ochoty na przyciśnięcie go do podłogi. Tylko wewnętrzne pragnienie kontroli, jakoś utrzymywało jego potężną furię w ryzach:

   „Szczyty są niewielkie, samotne i chłodne. Szczyty są zawsze bardziej wymagające od podstawy. Szczyty zawsze są równe, traktują tak samo ludzi, naturę czy budynki. Nie ma dla nich znaczenia, ile upłynęło lat, ile powstało ideologii i ile kroków milowych zrobił postęp” - Wengerman Młodszy.

  Dziś na dachu swojego małego świata, wraz z odrobinę młodszą przyjaciółką Piną, spoglądał na pokrywającą ich ziemię, lodową dal. Jeszcze niedawno, proponując jasnowłosej dziewczynie wejście tutaj, na odkształconą, najczęściej padającym w tej okolicy gradem, na czarną od mazi i węglowego pyłu, blachę, myślał o ładnym widoku, który zastaną i który pozytywnie wpłynie na jej niedzisiejszy nastrój:

-Głupie rozczarowanie! –Wyrzucał sobie w myślach

Długowłosa piękność, skryta za nieco zbyt małym, ponurym z barwy kapturem, miała na ten temat nieco inne zdanie. Uważała pobyt tutaj za lekko szalone oraz ciekawe przedsięwzięcie, które raz podjęte nie zaszkodzi:

-Jak na jeden raz warto się trochę ubrudzić. – uspokajała rozczarowanego sobą dwudziestoczterolatka

-To pewnie z grzeczności. –pomyślał zwracając uwagę na brudny śnieg, poplamione ubranie i swoją lekkomyślność

Nieraz trącany stopami bądź rękami, pokruszony grad, zaczął nabierać pędu i turlając się po jednospadowym dachu, wyskakiwać przez pozostały po opadach nierówny śnieg, by następnie chwilę później, twardo lądując na podłożu, rozwalić się na kawałki niczym upuszczona na beton żarówka i spowodować rozchodzący się w powietrzu oraz nieznacznie w metalu, trzask:

-Czy tak czasem nie bawiły się jakieś dzieci? Ostatnio, tak kilka dni temu?

-Nie wiem. – Powiedział posyłając jej nieznaczny uśmiech.

Zawsze bawiło go, jak zadawała nieodpowiednim ludziom swoje pytania, a że robiła to często i nie przeszkadzały jej w tym liczne znajomości, odbierana była przez wiele osób, dość pozytywnie, zwłaszcza przez tych co mogli podziwiać jej wschodnią aparycję:

-To było przedwczoraj?- Bardziej stwierdziła niż zapytała, więc nie odpowiedział

-Pamiętam, że jakieś kobiety się darły… Najpierw było „eeeeee!” A później, w akompaniamencie prychania, „złazić stąd gówniarze!”. W sumie to rozumiem te matki.

Popatrzył na nią badawczo, po czym napomknął:

-Dzieciaki nie lubią rutyny.

 -Ich bezpieczeństwo jest ważniejsze. – odparła stanowczym tonem

-Są wystarczająco uciskane i rozgarnięte by mieć taką swobodę. – bronił swoich poglądów, przy użyciu aluzji

-Nie znasz dzieci. Nawet przemieszane są nieodpowiedzialne. – Odpowiedziała jeszcze za bardzo nie rozumiejąc co miał na myśli

-Znam siebie, a co za tym idzie perspektywę wielu podobnych sobie ludzi.

Dyskusja jak i jej dynamika powoli przybierała na sile: