Rozdział 2: Korzenie Drzewa

-Ci niektórzy ludzie… -westchnął zmęczony Izmar

-Pójdę do tego, jak mu tam było… Eee… Geloni? Gerr? Gerrora… - z każdym kolejnym krokiem jego głos się ściszał

-Są hipokrytami – wtrącił na samym końcu jego wypowiedzi

-Kim? – Period mimo dużego doświadczenia w wertowaniu starych książek i innych dzieł kultury, nie potrafił rozpoznać tego terminu, może powodem tego było zmęczenie, a może po prostu niewiedza?

-Takimi kłamcami lub ignorantami, co mówią jedno, a robią drugie.

-Zdenerwował cię tym przeklętym wrzodem i postarzającym się nierobem? Co?

-Nie. Krytyka mojej pracy we własnym tempie nie ma tutaj znaczenia. – podkreślił powagę swych wyrazem twarzy

-Nie wchodź w to. Już raz się dziś wplątałeś… - pomyślał Period, po czym dodał na głos „Skończyliśmy już?”

-Nie wiem. Poczekajmy parę minut. Jak się nie pojawi to sobie pójdziemy.

-A do tego warsztatu nie ma czasem dłuższej drogi?

-Nie. Nie wszystkie ważne budynki znajdują się w centrum.

-… Coś mi się wydaje, że prędko nie wróci. Może się gdzieś przejdziemy?

-Gdzie ty chcesz iść? Do dołu na zwłoki? – Ziewnął, po czym patrząc na niego lekko zdziwionym, klejący się wzrokiem, powiedział „ Czy ty czasem nie byłeś wcześniej ode mnie zmęczony?

-Ta maszyna trochę mnie obudziła…

-Sparaliżowała cię.

-Nooo… - Przeciągnął zakłopotany

-Całkiem normalne zachowanie, zważywszy na to co widziałeś.

Pewnie gdyby nie był tak skupiony, na dociskającym się do piersi strachu, w pierwszej kolejności zapytałby się o co mu chodzi. Między innymi dlatego, że nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek wcześniej mówił mu coś o powodzie swojego lęku, czy dlatego, że nie miał tylko paru przykrych wspomnień:

-Ja też nie jestem całkowicie wolny od strachu. W dzieciństwa wpajano mi potrzebę przedłużania rodu, a ja, jak się pewnie domyślasz zawiodłem. – w szybkim porównaniu ich zachowania, widać było ogromną różnicę, oczywiście na niekorzyść Perioda

-…

Cisza, która po wypowiedzi Izmara unicestwiła dalszą rozmowę, chwilę później urzeczywistniła propozycję chłopaka:

-Zbliżyliśmy się do zabudowań, a prawie nie słychać warkotu silnika. – pomyślał dwudziestoczterolatek

-Może ostatni raz naprawili te tłumiki. – opowiedział jakby po przeczytaniu jego myśli

-Pewnie tak… -wybrzmiał beznamiętnie

Nie chciało im się ani rozmawiać, ani chodzić, ani czekać. Więc w milczeniu udali się, zanim minął wspólnie ustalony czas, do swoich własnych, wiecznie niepoprawnych barłogów. No i zasnęli, ale o tym chyba nie trzeba mówić…