Książki, niekoniecznie do szuflady. Autor póki co bliżej nieznany.

-Zaraz zetrze sobie tymi rękami oczy. –pomyślał zamyślony, niemal nieświadomie rysujący portrecista

Po jakiś kilku minutach gadania jej szczegółowy opis został doszczętnie wyczerpany, nastąpiła więc celowo wydłużona o kilka minut cisza, podparta wolniejszą, pozornie bardziej szczegółową pracą artysty:

-Dzisiaj wcześniej nie skończę… Tak to jest jak się robi wszystko! –nieświadomie zamruczał, po czym spojrzał na kobietę, która tego nie zauważyła, bo była podobnie skupiona na własnych myślach co on – Czy moje przeciąganie w czymś jej w ogóle pomaga? – zapytał się w myślach – Jeśli tak, nie widzę tego. Dobra, zobaczymy jak zareaguje…

Obrócił nadgarstek i wystawił jedyną posiadaną rękę w kierunku, jak mu się wydawało, byłej matki. Ruch był na tyle znaczący i spojrzenie na tyle długie, że podniosła wzrok na wizerunek syna i powiedziała:

-Wygląda trochę inaczej… Na pewno… Na pewno go poznają? – jej jasne, błyszczące oczy świdrowały swoją niepewnością ciało kartografa

-Jestem ograniczony. – jakby na potwierdzenie swych słów uniósł swoją prawą rękę - Ale inni dość dobrze sobie z tym radzą. –uśmiechnął się pokazując swoje duże zęby

-Możesz mi to obiecać?

-Że się znajdzie? Tak… - w tym „tak” było odrobinę za dużo mroku, zwłaszcza że zaczął po nim niepokojąco kasłać

-Czy mogę… Coś jeszcze zrobić, by…

-Myślę, że nie. – przerwał jej z litości

-Nie??? – przez chwilę wyglądała jak zagubiona dziewczynka

-Nie u mnie. U myśliwego tak.

-U myśliwego??? – wybałuszyła oczy i głośno przełknęła ślinę

-Pomógł mi już wiele razy.

-Dziękuje! – powiedziała przez zaciskające się gardło

Wstała z krzesła, zapięła swoimi zimnymi śródręczami cztery guziki od przetartej skóry i pożegnała się ledwie wyczuwalnym uściskiem dłoni:

-Dobrze, że ta sprawa mnie nie dotyczy. – pomyślał dotykając swoje worki pod oczami – Z obecną medycyną ja też za długo nie pociągnę. – przejrzał się w lustrze – I pewnie dlatego tu jestem. Lekki kaleka nie wzbudza podejrzeń, nikt nie widzi jego koszmarów ani brutalnych fantazji. Dla ludu jest mocno trzymającym długopis, ograniczonym, małomównym Rudolfem… W sumie to nie, oni nie znają tego renifera...

Zamyślony, nieświadomie zrobił zeza, tym razem na tle ściany z nieobrobionego drewna, na której wisiał stary, nakręcany mosiężnym kluczem, zegar:

-Za niedługo wieczór. A ja muszę tutaj czekać! – Niezadowolony uderzył głową o szafę powodując stukot i przenoszące się dalej wibracje

-Ehhh… Dobra pójdę spać. – położył się na plecach i zmrużył oczy

Zasnął, a gdy zdawało mu się, że otworzył oczy, w centrum miasta pojawiła się tajemnicza postać. Bez twarzowe, wrzeszczące w agonii ciało, którego nikt nie widzi i nie słyszy, po za jak się okazuje, samym śniącym, bez twarzowym kartografem:

-Wkrótce podzielisz mój los. –powiedziało syczące widziało

-Kiedy? – odpowiedział zlękniony kartograf

-W dzień twoich urodzin…

Zerwał się na równe nogi. Spojrzał na radio. Te trzaskało. Później na zegar. Ten tykał. Jego metaliczne wskazówki pokazywały prawie noc:

-Już jestem. – powiedział niespokojnym głosem do słuchawki

-Co tak późno? – zapytał chrapliwie jakiś nieznajomy

-Ile czekaliście? – spytał się po kilkusekundowej przerwie

-Ponad czterdzieści minut… – odpowiedział z lekkim niepokojem

-Czy coś się stało z twoim dowódcą?

-Nie, ma się dobrze. Pewnie zaraz wróci.

-W takim razie zaczekam…

-Nie możesz mi tego od razu powiedzieć?

-Mogę, ale będę musiał to robić dwa razy.

Radio przeszło na parę minut w szum, a wybity z rytmu portrecista, próbował z wysiłkiem górnika przypomnieć sobie dzisiejszy dzień oraz to co miał za chwilę powiedzieć. Niestety jego chęci i niemoc, które składały się na narastające bruzdy i stres, szybko przyprawiły go o ból głowy:

-No jestem. To co w końcu mamy zabrać?- metalowo-szklane pudło nagle odżyło

-Miałem gdzieś tu zapisane… Na pewno węża do tej gorącej pompy i parę kolii. Żarówki, kable, gwoździe, śruby, wiertła, tarcze…

-Nie rozpędzaj się tak! Jak my mamy to niby wszystko zabrać? Nie jesteśmy w zawodzie pokoleniowym, ochotników mamy tak mało jak przypraw.

-Nie zabierzecie… – odpowiedział z wyraźnym niezadowoleniem

-Kurwa! –Wybrzmiał soczyście

-Przećwiartkowali nas a to jeszcze nie wszystko. Wciąż nie mogę przypomnieć sobie o paru rzeczach.

-Więc o nich nie mów!

-Dobra… Najważniejszy jest ten wąż.

-Nigdy czegoś takiego nie przenosiłem. Podejrzewam, że jest w jakieś nieznanej mi części magazynu.

-W mało odwiedzanej. – poprawił go

-Tam za tymi drzwiami w pomieszczeniu na rogu?

-Którym rogu? – celowo zapytał by dać sobie trochę więcej czasu na wyciągnięcie planu

-Prawym od wejścia.

-Yyy… Tak. –powiedział odnajdując miejsce na przerysowanej mapie.

-Powiesz coś więcej?

-Jest ogromny, waży tyle co dwie, trzy osoby. Składa się z trzech części.

-Świetnie… Jak tak dalej pójdzie, nasze wyprawy mocno się zmienią. Zamiast co kilku dni będziemy wyruszać codziennie.

-…

-Chcesz coś na wymianę?

-Jak nie robi ci to kłopotu.

-O czym ty mówisz?? Użeramy się z tym wszystkim i nie możemy nawet drobnej rzeczy wziąć ze sobą?!

-Tak mi się jakoś powiedziało. –skłamał, by zachować prawdziwy powód dla siebie

-To za czym mam się rozglądać?

-Za dobrze zachowanymi ozdobami, farbami i reklamami, czyli wszystkim, czego tutaj nie ma.

-Ciekawe, że tylko dla ciebie takie rzeczy przynoszę…

-Znam też inne osoby, które zbierają okrasy.

Nagle do rozmowy włączył się jakiś nieznajomy:

-Ktoś ze starszyzny lubi takie rzeczy…

-Nie wtrącaj się Kubluk.

-Niby czemu? Wasze rozmowy i tak nie są prywatne…

-Bo nie! Nie masz zaproszenia!

-Pff… - przewrócił oczami

-Drodzy Państwo! Szanowni obywatele! Mija właśnie pierwszy tydzień od rozpoczęcia stanu wyjątkowego, szybko rozprzestrzeniającego się kryzysu międzynarodowego, wywołanego rękami zazdrosnych komunistów. Z danych naszego wspólnego wywiadu wynika, że są oni bezpośrednio odpowiedzialni za uszkodzenie eksperymentalnego silnika. Ich doskonale przeprowadzony sabotaż, przyczynił się do powstania przekraczających jakiekolwiek wyobrażenie zniszczeń, wywołał ciągle rozprzestrzeniającą się strefę „zero”, przestrzeń w której temperatura spada nawet o kilkadziesiąt stopni Celsjusza… – Jeden z ostatnich komunikatów telewizyjnych

Drewniana klamka lekko zadrżała wlewając do wnętrza archiwum odrobinę swojego strachu i zimnego powietrza. Odrobinę zbyt małą by odwrócić uwagę obecnej tu osoby od wielkiego odpowiadającego jej ludzkim skrzekiem, podrapanego i podłączonego do zewnętrznej anteny, metalowo-szklanego radia:

-Idźcie na północ aż do starej farmy. Gdy do niej dotrzecie zróbcie sobie przerwę i dajcie mi znać. Wtedy skontaktuję się z wami i podam bardziej szczegółowe rozkazy. – widać było, że dla niego to nie pierwszyzna, że robił to od wielu lat, tak wielu, że pewnie sam nie pamięta od ilu

Gdy chwilowo wolny od pracy Kartograf przejeżdżał palcem po nieobrobionym drewnie stołu, dwie kwadratowe nogi z czterech, lekko się zachybotały, tłumiąc jednocześnie powstałe pod naporem zapłakanej kobiety skrzypienie:

-Obróć się powoli, daj jej nieco więcej czasu do namysłu. – pomyślał wsłuchujący się w jej smutek archiwista

-Przy… - przerwał jej ręką zanim powiedziała rozjeżdżającym się głosem pierwsze słowo

-Masz ze sobą jakiś materiał? Np. skórę, drewno, kawałek blachy? – Wymieniał pytając, by ułatwić jej niewątpliwie trudne zadanie, jakim jest porozumienie się w tym stanie

Kobieta skinęła głową i wyjęła z kieszeni, wielokrotnie złożony kawałek tektury:

-Za dobry materiał. – Pomyślał – Poczekaj tu chwilę, zaraz przyniosę ci coś mniej wartościowego.

Niewiasta posłusznie złożyła na pół trzymaną oburącz rzecz i odłożyła ją na stojącą obok, prawie kwadratową ławę:

-To będzie lepsze. – pokazał jej duży kawałek gładkiego drewna z dziurą zrobioną pordzewiałym gwoździem

Grafit stanął na pierwszym punkcie przyszłego obrazu i cierpliwie czekał, aż dama innej narodowości, pozwoli mu swoimi ustami, uzewnętrznić jej dotkliwe wspomnienie:

-… Za… Zaginęło mi dziecko. – z trudem mówiąc walczyła ze sobą, ze strachem, niepewnością i zagubieniem

-…

-Przyszło do mnie świeżo po pracy… -szlochem zrobiła dłuższą przerwę

-…

-Zapytał się, czy może pobawić się z kolegami – znów przerwała, ból mocno złapał ją za gardło – Jasne, czemu nie. Wróć wieczorem. – Tak mamo!

-Nie rozumiem połowy z tego co mówi – pomyślał portrecista

Z każdą kolejną sekundą wyglądała coraz gorzej, jej oczy były przekrwione, włosy w nieładzie, skóra blada, a ręce, z postawionymi na sztorc włosami, drgały jak agregat. Głos, który normalnie pewnie jawi się innym jako jej atrybut, teraz jest mało użyteczny, jak stara struna, która trzyma wysokość tylko dla powolnych i niezbyt mocnych dźwięków:

-Ma dosyć krótkie włosy… Jasne, do ramion. Ma cerę… Podobną do mnie. Zniszczony paznokieć… -zorientowała się, że mówienie krótkimi seriami jest dla niej prostsze

-Ci niektórzy ludzie… -westchnął zmęczony Izmar

-Pójdę do tego, jak mu tam było… Eee… Geloni? Gerr? Gerrora… - z każdym kolejnym krokiem jego głos się ściszał

-Są hipokrytami – wtrącił na samym końcu jego wypowiedzi

-Kim? – Period mimo dużego doświadczenia w wertowaniu starych książek i innych dzieł kultury, nie potrafił rozpoznać tego terminu, może powodem tego było zmęczenie, a może po prostu niewiedza?

-Takimi kłamcami lub ignorantami, co mówią jedno, a robią drugie.

-Zdenerwował cię tym przeklętym wrzodem i postarzającym się nierobem? Co?

-Nie. Krytyka mojej pracy we własnym tempie nie ma tutaj znaczenia. – podkreślił powagę swych wyrazem twarzy

-Nie wchodź w to. Już raz się dziś wplątałeś… - pomyślał Period, po czym dodał na głos „Skończyliśmy już?”

-Nie wiem. Poczekajmy parę minut. Jak się nie pojawi to sobie pójdziemy.

-A do tego warsztatu nie ma czasem dłuższej drogi?

-Nie. Nie wszystkie ważne budynki znajdują się w centrum.

-… Coś mi się wydaje, że prędko nie wróci. Może się gdzieś przejdziemy?

-Gdzie ty chcesz iść? Do dołu na zwłoki? – Ziewnął, po czym patrząc na niego lekko zdziwionym, klejący się wzrokiem, powiedział „ Czy ty czasem nie byłeś wcześniej ode mnie zmęczony?

-Ta maszyna trochę mnie obudziła…

-Sparaliżowała cię.

-Nooo… - Przeciągnął zakłopotany

-Całkiem normalne zachowanie, zważywszy na to co widziałeś.

Pewnie gdyby nie był tak skupiony, na dociskającym się do piersi strachu, w pierwszej kolejności zapytałby się o co mu chodzi. Między innymi dlatego, że nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek wcześniej mówił mu coś o powodzie swojego lęku, czy dlatego, że nie miał tylko paru przykrych wspomnień:

-Ja też nie jestem całkowicie wolny od strachu. W dzieciństwa wpajano mi potrzebę przedłużania rodu, a ja, jak się pewnie domyślasz zawiodłem. – w szybkim porównaniu ich zachowania, widać było ogromną różnicę, oczywiście na niekorzyść Perioda

-…

Cisza, która po wypowiedzi Izmara unicestwiła dalszą rozmowę, chwilę później urzeczywistniła propozycję chłopaka:

-Zbliżyliśmy się do zabudowań, a prawie nie słychać warkotu silnika. – pomyślał dwudziestoczterolatek

-Może ostatni raz naprawili te tłumiki. – opowiedział jakby po przeczytaniu jego myśli

-Pewnie tak… -wybrzmiał beznamiętnie

Nie chciało im się ani rozmawiać, ani chodzić, ani czekać. Więc w milczeniu udali się, zanim minął wspólnie ustalony czas, do swoich własnych, wiecznie niepoprawnych barłogów. No i zasnęli, ale o tym chyba nie trzeba mówić…

-Co ze mną? – ze zdziwienia zrobił bliżej nieokreślony gest, po czym dodał „Przecież przed chwilą ci to powiedziałem…”

-No bo… Jak… -po dwóch nieudanych próbach przekazania własnych myśli, zrobił dłuższą pauzę i dodał „Nie jestem optymistą.”

-?

-Wcześniej powiedziałeś, że…

-Wiem co powiedziałem. Ale to niewiele zmienia. Może gdybym kiedykolwiek wcześniej o tym pomyślał, wiedziałbym dokładnie o ile.

-Czyli w ogóle się nad tym nie zastanawiasz?

-Z siebie samego? Nie.

-Dlaczego? – zadał pytanie, które zdawało się całkowicie ignorowało znużenie Perioda

-Może pogadamy o tym kiedy indziej, na przykład jutro? – mówiąc to spojrzał na wschodzące, jeszcze pomarańczowe słońce

-Mam niewiele czasu, ale niech ci będzie

-… - Peri powoli przewrócił oczami

Gdy wszystko zdawało się spokojnie zmierzać ku końcowi, jak na złość, po jedenastu godzinach fizycznej pracy, coś zaczęło syczeć. Coś, czyli najprawdopodobniej wrząca woda na środku magistrali:

-Przy drzewie – Iz wskazał ręką na obłoki pary

Dwudziestoczterolatek zamarł. Ściśnięty strachem stał jak czerwony dom, w śnieżny poranek. Tylko jego długa, ciemna broda, która częściowo zasłaniała niepokojący grymas twarzy zdawała się poruszać.
Duch który jeszcze przed chwilą chodził z łopatą, teraz rzucił ją na ziemię i wyraźnie pomniejszony, kilkoma, dość dobrze widocznymi zjawiskami, zmaterializował się obok miejsca, w którym pierwszy raz go zobaczył. Niestety po wydrapanej z umysłu fantazji chłopaka, nie pozostało nic więcej niż tylko przykład, często występującego rozczarowania:

-Coś ty, nie ma duchów! – w mieszaninie smutku i złości, przypomniał sobie słowa starszego kolegi, z którymi tak uparcie się nie zgadzał

-Nie, to nie prawda! To, że się raz pomyliłem, nie znaczy, że nie mam racji… –pocieszał się

W międzyczasie, gdy po kilku godzinach nocnej zmiany, większość dzieci zaczęła się gromadzić w mieszane grupy, wielki facet, ten od musztry dwuosobowe ekipy i łączenia przewodów, zaczął biec jak ranne zwierzę w kierunku zaworu bezpieczeństwa, mijając po drodze dwa ostre łuki syczącej tęczy i jej skutki, czyli widoczne na śniegu dziury przypominające głębokością kratery:

-Do ciężkiej cholery!!! Co to miało być?! – chwilę po tym jak zażegnał kryzys, spojrzał na nich ciężkim wzrokiem, a w szczególności na Izmara, zawsze w pełni poczytalnego człowieka, którego szczerze nie znosił

-Widziałem jak dzieci stamtąd krzyczały, więc uznałem, że zaraz się pojawisz. – z charakterystycznym dla siebie spokojem wskazał na grupę młodocianych obserwatorów

-Wstydź się! Przerażone pętaki zrobiły więcej od ciebie! – w jego głosie wybrzmiała pogarda i obrzydzenie – „Mam z tobą prawdziwe piekło…”

-Czemu więc nie poszukasz sensu swojego życia gdzie indziej? – tym niestandardowym i pozornie wyrwanym z kontekstu pytaniem, rozproszył jego uwagę i tym samym częściowo osłabił kipiącą w nim złość

-…

-Nie będzie z nim dyskutować… - Pomyślał Peri

Grunciarz jakby w zgodzie z jego myślami, obrócił się na głębokim wdechu i rozprężył całe ciepłe powietrze, a następnie, idąc w stronę zapasowego pieca, z którego ciągnęły się te wszystkie przewody, zaczął mówić do siebie:

-Wiedziałem! Trzeba było to od razu wymienić! – miał sobie wyraźnie za złe, że poczekał z zamawianiem części od piecarzy

„Zgromadziło się ich naprawdę wielu i każdy z nich chciał osobiście stanąć przed majestatem władzy, jakby posiadał inny, wyjątkowy problem, a przecież wszystkie z nich, były bez wyjątku takie same:

-Czego od nas chcecie? – zapytał jeden z zarządców

-Nie możemy od tak zmienić fundamentów naszej religii!

-Więc, co mamy według was zrobić?- Zapytał dyplomatycznie, obejmując swoim badawczym spojrzeniem całe zgromadzenie

-Zmienić prawo! – odpowiedzieli jednogłośnie

-Nie ma takiej opcji. – przebrzmiał zdecydowanym tonem

-Bóg nas pokarze… I was też! – momentalnie rozległ się wielki lament

-Uspokójcie się! Nikt tu nie będzie nikogo osądzał…

-Powiesz co innego jak nadejdą gorsze czasy!

Stojący na czele prawa Jerg, skupił się na najsłabszym ogniwie manifestacji, a następnie, w celu osłabienia jej widmowej, szybko umacniającej się, mocno rzutującej na lokalną pozycję struktury, zwrócił się do jej najbardziej wątpliwych członków. Niestety nie udało mu się. Jego próby wpłynięcia na najmłodszych ludzi, zakończyły się równie szybko co preludium, rozpoczynające kryzys, zwany inaczej buntem dogmatów” – fragment „Pierwszych kronik polodowcowych” pióra Vasol’a Godrigera

-Głupi śnieg! – Skarżył się pod nosem Peri

-Nie jest tak źle. – Odpowiedział wyraźnie zadowolony z siebie Izmar

-Z twoim słuchem na pewno nie jest… – odpowiedział Period, z lekką mieszanką zaskoczenia i podziwu

-To dlatego, że nie unikam wychodzenia na zewnątrz. –powiedział rozkoszując się delikatnymi dźwiękami otoczenia, głównie szumem z pobliskich lasów

-Też mi się podoba ta cisza… - pomyślał powoli odpływając razem z nim

Byli w tamtym momencie szczęśliwi, wystarczająco by wyglądać nierealistycznie dla tych wszystkich, znajdujących się w większej odległości ludzi. Zwinnie poruszające się i coraz bardziej zrelaksowane ciała przypominały im wręcz przywidzenia senne, twory które nie mają z tym światem absolutnie nic wspólnego, no może po za olbrzymim ubraniem, które cienko pokrywają drobinki śniegu, gdzieniegdzie uwydatniające wierzchni oraz bezbarwny materiał kurtki:

-Łał!!! Grube duchy z łopatą! – Pomyślał jakiś młody dzieciak, przyglądając się z daleka ledwie widocznym konturom
Po chwili dostrzegł też inna, zmierzającą w kierunku wielkiej maszyny, zapatrzoną w ziemię postać:

-To duch może się przestraszyć człowieka??? – wybałuszył oczy po czym dodał „Nie uwierzą mi!”

Był wyraźnie podniecony, chciał od razu podzielić się swoim odkryciem z resztą grupy, niestety jeszcze nie mógł. Do końca pracy pozostały jakieś dwie godziny, tak przynajmniej twierdził jego opiekun.
Tymczasem wyraźnie rozczarowany Period, po szybkim przywołaniu go do rzeczywistości, powiedział:

-Zawsze tak jest! Jak tylko ktoś poczuje, że unosisz się centymetr nad ziemią, podetnie ci skrzydła i zapomni, że ochłap wolności ludziom nie wystarcza…

-Te naturalne potrzeby uciekają gdzieś w objęciach strachu. Przeżywamy każdego dnia to samo. Patrzymy jak różne wcielenia śmierci odbierają nam bliskich, czasami nawet tożsamość. – odpowiedział spokojnie, jak gdyby nie żył, jakby przed chwilą ten wielki humanoid na niego nie nawrzeszczał

-A propos rutyny. Mogliby nas w końcu przydzielić do jakiegoś innego zadania. Mam serdecznie dość ciągłego odśnieżania dojścia do tej maszyny. Jak tak dalej pójdzie, nasze życie skróci się do jednego dnia… -słowo „maszyna” zostało wypowiedziane jakoś inaczej, szybciej jak gdyby parzyło jego język i chciał je natychmiast wypluć

-I tak za niedługo umrę, więc nie zrobi mi to większej różnicy. Po za tym lubię rutynę, niespodzianki pojawiają się rzadziej i wszystko co złe szybciej mija.

-Żeby pochwalać marnowanie własnego czasu? Jego poglądy to jakaś kpina… – pomyślał, nie pozwalając by mimika zdradziła jego zdanie na ten temat - Do czterdziestki brakuje ci jeszcze dziewięć lat.

-W ogóle nie uwzględniasz wypadków i chorób? – lekko zaśmiał się, przymrużając swoje świecące oczy

-Jesteś zdrowy i pracujesz na względnie bezpiecznym stanowisku… I tak, uprzedzając twoje słowa, wcale nie wyglądasz, jakbyś miał chorobę.

-Blada skóra, wypadające włosy i w końcu strzelające jak broń palna stawy… -popatrzył na niego z wyraźnym rozbawieniem

-Jeszcze nie słyszałem, żeby takie dolegliwości kogoś zabiły.

-Usłyszysz, będę pierwszy…

-Czemu jesteś tego taki pewny?

-Bo jestem tak zahartowany, że nie da się mnie gnębić. Między innymi dlatego stałem się bezużyteczny. – było jasne, że w tym momencie zaczął swoją niewątpliwie długą wypowiedź na własny temat

-Dla kogo? Hmm… Raczej czego. – głośno pomyślał, ale nic nie powiedział, postanowił to wydedukować

-Bawił się moim kosztem przez tyle lat i pewnie myślał, że do końca swoich dni będę jego zabawką. – uśmiechnął się beznamiętnie

-Ciągle nie wystarczało mu cierpienia. Najpierw zabrał mi rodziców, później rodzeństwo, jeszcze później żonę i dzieci, a na końcu pięć, spędzonych na żałobie lat.
Period nie przerywał mu, nawet mimo świadomości, że wspomniany brat żyje i ma się nie najgorzej.

-Coś jeszcze dodasz? – zapytał dwudziestoczterolatek

-Nie… – Kręcąc głową przeciągnął kilkukrotnie pierwszy wyraz, po czym w odpowiedzi na jego pytające spojrzenie dodał obojętnym tonem „Skończyłem”

-Dlaczego powiedziałeś, że twoje rodzeństwo nie żyje? Przecież nie miałeś tylko czterech sióstr i brata.

-Miałem… - spojrzał mu prosto w oczy, po czym obdarł go z pewności i wybił z rytmu

-W takim razie… - powiedział wyraźnie zakłopotany Period

-To jest moja dalsza rodzina. – dokończył za niego

-Wasz wygląd… - podrapał się po głowie, po czym dodał „jesteście podobni”

-Tak, dlatego przez całe swoje życie nie wyprowadzałem nikogo z błędu.

-Tylko brodą się różnią. Jego jest rzadsza i odrobinę grubsza. – pomyślał, zestawiając ze sobą dwa obrazy smukłych mężczyzn, Izmara i Galdona

-To teraz moja kolej… Jak myślisz, za ile umrzesz? – zapytał z subtelnością dziecka i jego wiedzą wiedzom na temat eufemizmów

-Jesteś jedną osobą która mówi w ten sposób. – powiedział wskazując ręką na całą okolicę

-I tak pewnie pozostanie. – lekko uśmiechnął się odsłaniając zęby i robiąc tym samym, chyba najbardziej paskudną minę jaką potrafi, autoparodię tożsamości

-No dobra… Daje sobie kilka lat i to nie dlatego, że; moi rodzice są od kilkunastu martwi, nie mam z nimi wspomnień, nie założyłem rodziny i mieszkam z humanoidami… – gdy skończył wyliczać zrobił dłuższą pauzę, po której dodał „ Oceniam inaczej, bo nie wplątuję do szacunków filozofii”

-Życzysz mi długowieczności, a samemu sobie już nie? – zapytał jakby kierowany chęcią wykolejenia jego spójności

-Nie masz jeszcze trzydziestu pięciu lat, a nawet jakbyś miał, to biorąc pod uwagę racjonalny optymizm, mógłbyś przeżyć jeszcze z cztery. Ergo, nawet w najmniejszym stopniu nie oceniam twojego przeświadczenia intencjonalnie.

-A co w takim razie z tobą? – Zapytał przyglądając się z uwagą długim, ciemnym włosom osadzonym na jasnookiej twarzy i dobrze zbudowanym ciele

-Jeśli jego twarz uderzy nieobrobione drewno, a przebity drzazgami policzek zacznie obficie krwawić, kto cię obroni przed złamaniem prawa areny? Po za tym on się jeszcze przyda, wystarczy tylko potraktować go szantażem i cierpliwie czekać, aż coś głupiego wymyśli. –podpowiedziała logika

-Chyba nie chcesz, by w tym domu, również twoja prywatność została zagrożona… – wycedził z trudem panując nad gniewem

Świeżo zaczerwieniona twarz na nowo pobladła. Natychmiastowo zrozumiał pięknie sformułowany szantaż i powiedział, prawie jąkając się:

-Nie wspominaj o tym…

W pomieszczeniu zrobiło się jakby chłodniej. Przestały latać kropelki śliny, które wznosił płucami Olozow i zmieniła się atmosfera, stała się nieco bardziej przyziemna.

-Możesz więcej tego nie robić? – żałośnie poprosił jego wielkie stopy

W swym absurdalnym strachu przypominał kalekę, najbardziej karanego, wydawanego na śmierć przez tandem natury i wydajności, osławionego nieszczęściem i biedą człowieka, nieświadomie będącego wzorem, dla nie mającego choćby połowy jego doświadczenia Olozowa, odbicia, którego iluzję rozprasza doświadczenie, fałszu, który powoduje nieufność i który wszędzie widzi nieufność, oraz czegoś niezrozumiałego:

-Zawsze taki był? – zapytała zaraz po wyjściu na zewnątrz

-Tak. –odpowiedział spoglądając na drzwi

-Ja jestem tutaj… - podkreśliła intonacją

-Wydawało mi się, że ich nie domknąłem. – odpowiedział na pozór beznamiętnie, po czym ją uciszył

Gdy gwar miasta, wpierany odległością, zaczął ich skutecznie zagłuszać, wznowili przerwaną na chwilę rozmowę:

-Dlaczego wybrałeś tamto miejsce? – Zapytała lekko zmieszana, jakby wciąż pod wpływem Olozowa

-Wisiał mi przysługę. – powiedział nie wspominając o drugim powodzie

-Niektórzy zrobią to bezinteresownie! – zżymnęła się

-Mogłem wcześniej ci o tym powiedzieć. – świeżo zdominowany gniew ustąpił a na twarzy pojawiła się skrucha

-Mogłeś... a także będziesz mógł. – w tonie jej wypowiedzi nadal czuć było złość

-Pamiętasz jeszcze swoje pytanie?

-Tak. Wytłumacz mi w końcu, dlaczego przerwałeś naszą rozmowę.

-… On podsłuchuje no i wysnuwa absurdalne wnioski. Czasem oskarża mnie o różne rzeczy… Oczywiście nie wprost. – jego twarz pokazała tyle wyrazistych emocji, co ćwiczący przełomowe sceny aktor.

-Chciałam po prostu powiedzieć, że to niebezpieczne. Nie mogę już patrzeć na tą galopującą śmiertelność. – Wystarczyły ledwie dwa proste zdania, by gromadzące się w powietrzu napięcie gwałtownie ustało.

Po długim powolnym, przypominającym przyciągane grawitacyjnie płatków śniegu, lekko kołyszącym się opadaniu, prawie dotknął ziemi. Węglowy pył, bo o nim oczywiście mowa, zatrzymał się na ubraniach i skórze, doprowadzając Perioda do wściekłości:

-Może zejdziemy? – powiedział ze skwaszoną miną

-Zaczekaj! Piec lubi sadź…- Uśmiechnęła się jakby zadowolona z siebie, że dobrała odpowiednie przysłowie do sytuacji i wydłużyła swoją zachciankę, jego utrzymującą się mękę

Był także lekko zdziwiony. Nie podejrzewał, że ktoś, nawet złośliwe, może chcieć tu zostać. Gdyby jednak wiedział, że wczoraj wychyliła trochę środków odurzających i rozumiał, jak one wpływają na człowieka, nie zdziwiłby się, zszedłby od razu z dachu i pomaszerował w stronę swojego niskiego, dzielonego z innymi humanoidami, dzielnie znoszącego trudy, zadrapanego i lubianego blaszaka:

-Jakim cudem, to ci nie przeszkadza? –wskazał palcem w górę, na wysoko zawieszone w powietrzu, węglowe drobiny

-Bo nie angażuje mnie tak bardzo jak siedzenie. – zachichotała nie do końca rozumiejąc dlaczego

-Co to były za środki? I skąd je miałaś? – Zapytał z prędkością błyskawicy

-Środek… Alkohol. To trochę dłuższa historia… – ułożyła oczy jakby próbowała coś sobie przypomnieć

-Wystarczy mi skrót, taki bez imion i tłumaczenia waszej relacji.

-Ehh… Od zawsze przytłacza cię świat. Uważasz go za wielki, a w cale taki nie jest. – zaśmiała się dużo głośniej niż przedtem

-Wystarczy „wypominania”. – odpowiedział stanowczym, niskim, odcinającym ją od tematu głosem

-No dobrze. – odpowiedziała pokornie

Nastąpiła chwila przerwy, podczas której dziewczyna spostrzegła, że jej oczy zatrzymały się na manualnym nawyku chłopaka, szybkim stukaniu o siebie palcami, mocno przypominającym jednodźwiękowy kaprys:

-Koleżanki zaproponowały mi taką formę pocieszenia. Mocno doraźna jak widzę…

-Czyżby znowu naszły ją te myśl? – zapytał wewnątrz siebie

Na te prosto sformułowane pytanie, mimo, że dość trudne w odpowiedzi, wcale nie musiał długo czekać, w zasadzie to wogóle:

-Wiesz o czym mówię… - jej wzrok momentalnie zapikował w kierunku ciemności

Nie odpowiedział, nie musiał. Wszystko wyraziły za niego, jego wielkie, twarde ręce, jednym długim, ostrożnym spoczęciem na jej delikatnych, zakrytych krótkim futrem, wąskich ramionach:

-Chyba tylko szpital ma takie zapasy… - powiedział cicho do siebie

-Masz na myśli co innego. – odpowiedziała patrząc gdzieś w dal

Nie sądził, że to usłyszy, więc skarcił się w myślach za brak rozwagi.

-Możemy już zejść. – obojętnie zaproponowała

-To chodźmy! – powiedział lekko uradowany

Złapała go za prawą rękę, a on czując na własnej dłoni miękką, grubą rękawiczkę, oraz widząc wyprzedzający go, na wysokości szyi oddech smoka, drugą, tymczasowo odsłoniętą, tłustą oraz dominującą łapą, otworzył kwadratowy, leżący pod dużymi stopami, blaszany właz:

-Idź pierwszy!

-Na pewno? – nieco przeciągle popatrzył na jej okrycie dłoni

-Tak. – kiwnęła głową, po czym chwilę później dodała „W razie czego mnie złapiesz”

-Taa… Jak spadnie, powie co innego – pomyślał, jednocześnie powoli stawiając stopę na najwyższym szczeblu drabiny

-Ciężkie. –stwierdziła zamykając z trzaskiem właz

-Ciszej! Chcecie jakichś ludzi tu zgromadzić?! – powiedział szeptem, blady jak trup Olozow

-Nikt ci tu rabanu nie zrobi. – odpowiedział spokojnie Period

-Słyszałeś o dzieciach? - zapytał konspiracyjnym tonem

-One nie miały pozwolenie rodziców. - przewróciła oczami i zapytała w duchu dlaczego, dlaczego akurat ten dom

-Nie bądź sypki! – odpowiedział zirytowany Period

-Wcale nie czuję się lepiej!

Gdy w tle rozlegała się niepotrzebna dyskusja. Dwudziestoczterolatek tracił cierpliwość, czuł się coraz gorzej, z każdą kolejną sekundą nabierał ochoty na przyciśnięcie go do podłogi. Tylko wewnętrzne pragnienie kontroli, jakoś utrzymywało jego potężną furię w ryzach:

   „Szczyty są niewielkie, samotne i chłodne. Szczyty są zawsze bardziej wymagające od podstawy. Szczyty zawsze są równe, traktują tak samo ludzi, naturę czy budynki. Nie ma dla nich znaczenia, ile upłynęło lat, ile powstało ideologii i ile kroków milowych zrobił postęp” - Wengerman Młodszy.

  Dziś na dachu swojego małego świata, wraz z odrobinę młodszą przyjaciółką Piną, spoglądał na pokrywającą ich ziemię, lodową dal. Jeszcze niedawno, proponując jasnowłosej dziewczynie wejście tutaj, na odkształconą, najczęściej padającym w tej okolicy gradem, na czarną od mazi i węglowego pyłu, blachę, myślał o ładnym widoku, który zastaną i który pozytywnie wpłynie na jej niedzisiejszy nastrój:

-Głupie rozczarowanie! –Wyrzucał sobie w myślach

Długowłosa piękność, skryta za nieco zbyt małym, ponurym z barwy kapturem, miała na ten temat nieco inne zdanie. Uważała pobyt tutaj za lekko szalone oraz ciekawe przedsięwzięcie, które raz podjęte nie zaszkodzi:

-Jak na jeden raz warto się trochę ubrudzić. – uspokajała rozczarowanego sobą dwudziestoczterolatka

-To pewnie z grzeczności. –pomyślał zwracając uwagę na brudny śnieg, poplamione ubranie i swoją lekkomyślność

Nieraz trącany stopami bądź rękami, pokruszony grad, zaczął nabierać pędu i turlając się po jednospadowym dachu, wyskakiwać przez pozostały po opadach nierówny śnieg, by następnie chwilę później, twardo lądując na podłożu, rozwalić się na kawałki niczym upuszczona na beton żarówka i spowodować rozchodzący się w powietrzu oraz nieznacznie w metalu, trzask:

-Czy tak czasem nie bawiły się jakieś dzieci? Ostatnio, tak kilka dni temu?

-Nie wiem. – Powiedział posyłając jej nieznaczny uśmiech.

Zawsze bawiło go, jak zadawała nieodpowiednim ludziom swoje pytania, a że robiła to często i nie przeszkadzały jej w tym liczne znajomości, odbierana była przez wiele osób, dość pozytywnie, zwłaszcza przez tych co mogli podziwiać jej wschodnią aparycję:

-To było przedwczoraj?- Bardziej stwierdziła niż zapytała, więc nie odpowiedział

-Pamiętam, że jakieś kobiety się darły… Najpierw było „eeeeee!” A później, w akompaniamencie prychania, „złazić stąd gówniarze!”. W sumie to rozumiem te matki.

Popatrzył na nią badawczo, po czym napomknął:

-Dzieciaki nie lubią rutyny.

 -Ich bezpieczeństwo jest ważniejsze. – odparła stanowczym tonem

-Są wystarczająco uciskane i rozgarnięte by mieć taką swobodę. – bronił swoich poglądów, przy użyciu aluzji

-Nie znasz dzieci. Nawet przemieszane są nieodpowiedzialne. – Odpowiedziała jeszcze za bardzo nie rozumiejąc co miał na myśli

-Znam siebie, a co za tym idzie perspektywę wielu podobnych sobie ludzi.

Dyskusja jak i jej dynamika powoli przybierała na sile: